Δισκοκήλη και επιλογές για επιτυχή θεραπεία αυτής

Δισκοκήλη και επιλογές για επιτυχή θεραπεία αυτής Η σπονδυλική στήλη είναι μια πολύπλοκη και ζωτικής σημασίας δομή που συνδράμει στην υποστήριξη του βάρους του σώματος και την προστασία του νωτιαίου μυελού. Οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη διαφύλαξη της ακεραιότητας της σπονδυλικής στήλης. Οι δίσκοι αυτοί εντοπίζονται μεταξύ των σπονδύλων και λειτουργούν ως μέσο διαχείρισης και απορρόφησης των κραδασμών και διευκόλυνσης της κίνησης της σπονδυλικής στήλης. Ωστόσο, όπως και κάθε όργανο ή δομή του ανθρώπινου σώματος, με την πάροδο του χρόνου παρουσιάζει φθορά, γεγονός που μπορεί να συμβάλλει στην εκδήλωση παθήσεων όπως η δισκοκήλη. Η δισκοκήλη απαιτεί άμεση και στοχευμένη θεραπεία, καθώς τα συμπτώματά της μπορεί να αποβούν σημαντικό πρόβλημα στην καθημερινότητα των ασθενών. Τι είναι η δισκοκήλη; Η δισκοκήλη ή κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου είναι μια πάθηση της σπονδυλικής στήλης που εκδηλώνεται λόγω γήρανσης και φθοράς σε έναν ή περισσότερους από τους μεσοσπονδύλιους δίσκους. Οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι αποτελούνται από δύο κύρια συστατικά: τον πηκτοειδή πυρήνα και τον ινώδη δακτύλιο. Ο πηκτοειδής πυρήνας βρίσκεται κεντρικά μέσα στο δίσκο και έχει υψηλή περιεκτικότητα σε νερό, δίνοντάς του μια ζελατινώδη, εύκαμπτη υφή. Αυτός ο πυρήνας είναι υπεύθυνος για την απορρόφηση των κραδασμών και τη διατήρηση της ευκαμψίας της σπονδυλικής στήλης. Γύρω από τον πηκτοειδή πυρήνα βρίσκεται ο ινώδης δακτύλιος, μια πιο σκληρή, πιο σταθερή δομή που αποτελείται από ίνες κολλαγόνου. Ο ινώδης δακτύλιος παρέχει την απαραίτητη στήριξη στο μεσοσπονδύλιο δίσκο κατά τη διάρκεια της κίνησης. Όταν ωστόσο λόγω ατυχήματος ή φυσικής φθοράς προκληθεί ρήξη στον ινώδη δακτύλιο, το περιεχόμενο του πηκτοειδούς πυρήνα εξέρχεται, συμπιέζοντας γειτονικές νευρικές δομές. Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως δισκοκήλη και μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις μοίρες της σπονδυλικής στήλης (αυχενική, θωρακική, οσφυϊκή), ωστόσο απαντάται συχνότερα στην οσφυϊκή (μέση) και την αυχενική μοίρα. Τι μπορεί να συμβεί στους μεσοσπονδύλιους δίσκους; Με την πάροδο του χρόνου, οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι χάνουν την ελαστικότητά τους και την περιεκτικότητά τους σε νερό, γίνονται πιο άκαμπτοι και επιρρεπείς σε τραυματισμούς. Καθώς οι δίσκοι γίνονται λιγότερο ελαστικοί, είναι πιο πιθανό να διαρραγούν υπό πίεση, γεγονός που συμβάλλει στην εκδήλωση δισκοκήλης. Η δισκοκήλη και οι συνέπειές της που απαιτούν θεραπεία Η δισκοκήλη εκδηλώνεται όταν τμήμα του πηκτοειδούς πυρήνα του δίσκου μετατοπίζεται εκτός των φυσιολογικών του ορίων, λόγω κάποιας ρήξης στον ινώδη δακτύλιο. Αυτή η μετατόπιση μπορεί να συμπιέσει τα νεύρα ή τον νωτιαίο μυελό, προκαλώντας έντονα συμπτώματα στα άνω ή τα κάτω άκρα. Αν και υπάρχει κάποιος χώρος γύρω από το νωτιαίο μυελό και τα νεύρα, η εκτεταμένη μετατόπιση του δίσκου μπορεί να οδηγήσει σε συμπίεση αυτών των δομών, διαταράσσοντας τη φυσιολογική τους λειτουργία. Συμπτώματα κήλης μεσοσπονδύλιου δίσκου Τα συμπτώματα της δισκοκήλης προκύπτουν κυρίως από τη συμπίεση των νευρικών ριζών ή του νωτιαίου μυελού. Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με τη θέση και τη σοβαρότητα της δισκοκήλης. Ένα από τα πιο κοινά συμπτώματα είναι ο πόνος, ο οποίος εντοπίζεται στην περιοχή όπου εντοπίζεται και η κήλη. Βέβαια, εάν η κήλη συμπιέζει τις γύρω νευρικές δομές, ο πόνος συχνά εντοπίζεται και στα άνω ή στα κάτω άκρα. Οι ασθενείς με δισκοκήλη μπορεί επίσης να εμφανίσουν μυρμήγκιασμα ή μούδιασμα στις ίδιες περιοχές όπου αισθάνονται πόνο. Ο ερεθισμός των νευρικών δομών από μια δισκοκήλη μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε μυϊκή αδυναμία. Σε σοβαρές περιπτώσεις, η κήλη του δίσκου μπορεί να προκαλέσει δυσλειτουργία της ουροδόχου κύστης ή του εντέρου, υποδεικνύοντας μια κατάσταση γνωστή ως ιππουριδική συνδρομή. Πρόκειται για μια επείγουσα ιατρική κατάσταση που απαιτεί άμεση χειρουργική επέμβαση. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν δυσκολία στην ούρηση ή την αφόδευση και μούδιασμα γύρω από την περιοχή των γεννητικών οργάνων. Δισκοκήλη και θεραπεία Η δισκοκήλη σε πρώτη φάση αντιμετωπίζεται με συντηρητική θεραπεία. Αυτή περιλαμβάνει συνήθως μέτρα που αποσκοπούν στην ανακούφιση του πόνου και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν: Χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής (αναλγητικά, αντιφλεγμονώδη και μυοχαλαρωτικά φάρμακα), τα οποία συνταγογραφούνται συνήθως για τη διαχείριση του πόνου και του μυϊκού σπασμού και τη μείωση της φλεγμονής.Φυσικοθεραπεία: Ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα άσκησης σε συνδυασμό με φυσικοθεραπεία βοηθά στην ενδυνάμωση των μυών που υποστηρίζουν τη σπονδυλική στήλη, βελτιώνει την ευλυγισία και ενισχύει τη συνολική λειτουργία της. Σε αντίθεση με προηγούμενες συστάσεις για παρατεταμένη ανάπαυση στο κρεβάτι, οι τρέχουσες οδηγίες ενθαρρύνουν την ήπια σωματική δραστηριότητα για την πρόληψη της μυϊκής αδυναμίας ή ατροφίας.Επισκληρίδιες εγχύσεις στεροειδών: Για ασθενείς των οποίων τα συμπτώματα επιμένουν, μπορούν να πραγματοποιηθούν επισκληρίδιες εγχύσεις κορτικοστεροειδών για τη μείωση της φλεγμονής και του πόνου. Αυτές οι εγχύσεις γίνονται συνήθως υπό ακτινοσκοπική καθοδήγηση για να διασφαλιστεί η ακρίβεια και η ασφάλεια. Πότε η δισκοκήλη χρειάζεται χειρουργική θεραπεία Όταν οι συντηρητικές θεραπείες αποτύχουν ή όταν οι ασθενείς παρουσιάζουν σοβαρά νευρολογικά ελλείμματα, η δισκοκήλη αντιμετωπίζεται με χειρουργική θεραπεία. Η χειρουργική επέμβαση έχει ένδειξη όταν οι ασθενείς εμφανίζουν σημαντικά ή επιδεινούμενα νευρολογικά συμπτώματα, όταν υπάρχει έντονη απώλεια μυϊκής ισχύος ή εάν τα συμπτώματα επηρεάζουν σοβαρά την ποιότητα ζωής του ασθενούς. Εάν ο ασθενής εμφανίζει συμπτώματα ιππουριδικής συνδρομής, η άμεση χειρουργική επέμβαση είναι επιβεβλημένη. Πλέον υπάρχουν σύγχρονες, ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές που καθιστούν την αποκατάσταση της πάθησης ως επί τω πλείστων ανώδυνη και αναίμακτη. Στις τεχνικές αυτές συγκαταλέγονται η μικροδισκεκτομή και η ενδοσκοπική δισκεκτομή, οι οποίες διευκολύνουν την επιτυχή απομάκρυνση του υλικού του δίσκου που προκαλεί το πρόβλημα με την ελάχιστη δυνατή διατάραξη των τριγύρω δομών και μαλακών μορίων. Η τομή δεν ξεπερνά τα 1-2 εκατοστά και ο ασθενής εξέρχεται χωρίς πόνο την ίδια ή την επόμενη ημέρα ανάλογα με τις συνυπάρχουσες παθήσεις του. Η δισκοκήλη είναι μια κοινή πάθηση της σπονδυλικής στήλης που απαιτεί στοχευμένη θεραπεία, καθώς μπορεί να προκαλέσει σημαντικό πόνο και απώλεια λειτουργικότητας. Ενώ τα συντηρητικά μέτρα συχνά επιτυγχάνουν στην ανακούφιση των συμπτωμάτων, η χειρουργική επέμβαση μπορεί να είναι απαραίτητη για επίμονες ή σοβαρές περιπτώσεις. Η πρόοδος στις ελάχιστα επεμβατικές χειρουργικές τεχνικές προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα όπως ο ταχύτερος χρόνος ανάρρωσης και επιστροφής στις δραστηριότητες και τη δουλειά τους, παρέχοντας την ευκαιρία στους ασθενείς να ανακτήσουν γρηγορότερα την χαμένη ποιότητα ζωής τους. Ο Ορθοπαιδικός Χειρουργός, Χειρουργός Σπονδυλικής Στήλης και Επ. Καθηγητής Δρ. Μάριος Λυκίσσας εφαρμόζει για τη δισκοκήλη μια άκρως εξατομικευμένη, ελάχιστης επεμβατικότητας και αναίμακτη θεραπεία, ανάλογα με την περίπτωση και τις ανάγκες του εκάστοτε ασθενούς.

Σκολίωση σε παιδιά: Τρόποι αντιμετώπισης

Σκολίωση σε παιδιά: Τρόποι αντιμετώπισης Η σκολίωση είναι μια πάθηση κατά την οποία η σπονδυλική στήλη υφίσταται τρισδιάστατη παραμόρφωση. Η πάθηση αυτή είναι ιδιαίτερα συχνή στα παιδιά και γίνεται ακόμη συχνότερη κατά την εφηβική ηλικία. Η σκολίωση προκαλεί μια σειρά αλλαγών στην σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα αντί για μια ευθεία γραμμή στο μέσο της πλάτης, η σπονδυλική στήλη να μοιάζει περισσότερο με το γράμμα «C» ή «S». Συνήθως γίνεται αντιληπτή σε ηλικίες 10-12 ετών και εμφανίζεται με μεγαλύτερη συχνότητα στα κορίτσια παρά στα αγόρια. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι, σε αντίθεση με την κοινή εσφαλμένη αντίληψη, η σκολίωση σε παιδιά δεν προκαλείται από την κακή στάση του σώματος ή το βάρος του σχολικού σακιδίου. Η εμφάνισή της οφείλεται συχνότερα σε γενετικούς και κληρονομικούς παράγοντες. Σκολίωση σε παιδιά: Είδη  Η σκολίωση σε παιδιά μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία, από την γέννηση έως την εφηβεία. Ανάλογα με τις υποκείμενη αιτία και την ηλικία έναρξης της σκολίωσης, υπάρχουν 4 είδη σκολίωσης στα παιδιά, η ιδιοπαθής, η συγγενής, η συνδρομική και η νευρομυϊκή σκολίωση. Η ιδιοπαθής σκολίωση είναι η πιο συχνή. Η λέξη ιδιοπαθής υποδηλώνει ότι ο υποκείμενη αιτία της σκολίωσης δεν είναι γνωστή. Έχει πλέον αποδειχθεί ότι ένας συνδυασμός γονιδίων συμβάλλει στην εκδήλωσή της. Η ιδιοπαθής σκολίωση είναι ιδιαίτερα συχνή κατά την εφηβική ηλικία.  Η συγγενής σκολίωση είναι το αποτέλεσμα της ανώμαλης ανάπτυξης των σπονδύλων κατά την διάρκεια της εμβρυικής ζωής. Η πάθηση συχνά γίνεται αντιληπτή κατά τον προγεννητικό έλεγχο. Η συγγενής σκολίωση μπορεί να συνοδεύεται από προβλήματα και σε άλλα μέρη του σώματος, όπως την καρδιά και το ουροποιητικό σύστημα, γεγονός που χρήζει προσεκτικής διερεύνησης. Η νευρομυϊκή σκολίωση εκδηλώνεται σε παιδιά που παρουσιάζουν προβλήματα στους μύες ή το νευρικό τους σύστημα. Καθώς τα νεύρα και οι μύες είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση μιας σταθερής και ευθείας σπονδυλικής στήλης, διαταραχή της λειτουργίας αυτών των δομών μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ορθή ανάπτυξη της σπονδυλικής στήλης. Νευρομυϊκές παθήσεις όπως η νωτιαία μυϊκή ατροφία, ορισμένες μυϊκές δυστροφίες και εγκεφαλική παράλυση συχνά συνοδεύονται από νευρομυϊκή σκολίωση.   Σημάδια σκολίωσης σε παιδιά Τα σημάδια της σκολίωσης συνήθως γίνονται αντιληπτά στην προεφηβική ηλικία και συνήθως περιλαμβάνουν: Ασυμμετρία στους ώμους Κύρτωση στην πλάτη Κλίση του κεφαλιού, του ισχίου ή της μέσης προς τη μια πλευρά του σώματος Εκδήλωση πόνου στη μέση ή την πλάτη Μετατόπιση του σώνατος προς τα δεξιά ή τα αριστερά   Εάν η σκολίωση σε παιδιά δεν διαγνωστεί έγκαιρα, μπορεί να επιφέρει σημαντικές επιπτώσεις τόσο στην υγεία της σπονδυλικής στήλης, όσο και στην ψυχοσωματική υγεία του παιδιού . Η καθυστερημένη διάγνωση μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την εκτεταμένη παραμόρφωσης του κορμού, του πόνου στη μέση ή στην πλάτη και την πίεση στα νεύρα με αποτέλεσμα την εκδήλωση πόνου και στα άκρα. Στις σοβαρότερες των περιπτώσεων διαταράσσεται η  ανάπτυξη και η λειτουργία των πνευμόνων. Η έγκαιρη διάγνωση της πάθησης επιτρέπει την εφαρμογή θεραπευτικών πρωτοκόλλων που μπορούν να επιφέρουν σημαντική βελτίωση και πρόληψη περαιτέρω επιδείνωσης της παραμόρφωσης.   Διάγνωση σκολίωσης στην παιδική ηλικία Η διάγνωση της σκολίωσης στα παιδιά περιλαμβάνει τη λήψη λεπτομερούς ιατρικού ιστορικού του παιδιού, λαμβάνοντας υπόψη και το οικογενειακό ιστορικό. Έπειτα ακολουθεί κλινική εξέταση σε όλο το σώμα και, εφόσον χρειαστεί, ακτινογραφίες ολόκληρης της σπονδυλικής στήλης. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να έχει ένδειξη η πραγματοποίηση μαγνητικής ή αξονικής τομογραφίας της σπονδυλικής στήλης.    Σκολίωση στα παιδιά: Θεραπεία Αφού τεθεί η διάγνωση και προσδιοριστεί η σοβαρότητα της σκολίωσης, έχει θέση η θεραπευτική αντιμετώπιση. Αρχικά, σε μικρούς βαθμού σκολιώσεις συστήνεται η τακτική παρακολούθηση κάθε 6 έως 9 μήνες, προκειμένου να παρακολουθείται η εξέλιξη της πάθησης και να διαπιστωθεί εγκαίρως τυχόν επιδείνωση. Η φυσικοθεραπεία με την μορφή των ασκήσεων Schroth έχει πολλά να προσφέρουν επίσης στα παιδιά αυτά. Σε περιπτώσεις μετρίου βαθμού σκολίωσης, συστήνεται η εφαρμογή κηδεμόνα για 18 ώρες ημερησίως. Ο κηδεμόνας βοηθά πρωτίστως στην πρόληψη της εξέλιξης της πάθησης και σε ορισμένες περιπτώσεις στη βελτίωση της παραμόρφωσης. Στην περίπτωση ασθενών βρεφικής ηλικίας εφαρμόζεται ειδικό γύψινο γιλέκο υπό γενικής αναισθησίας, το οποίο αντικαθίσταται κάθε 3 μήνες.  Σε προχωρημένες περιπτώσεις σκολίωσης που δεν παρουσιάζουν επιδείνωση παρά τα συντηρητικά μέτρα αντιμετώπισης, έχει ένδειξη η χειρουργική θεραπεία. Η κατάλληλη χειρουργική τεχνική επιλέγεται με βάση την ηλικία του παιδιού και το στάδιο της ανάπτυξης της σπονδυλικής στήλης και των πνευμόνων. Πλέον τον επιτυχή σχεδιασμό κι εκτέλεση των συγκεκριμένων επεμβάσεων έρχονται να διευκολύνουν κορυφαία συστήματα πλοήγησης όπως το ρομποτικό σύστημα πλοήγησης O-ARM II. Η τεχνολογία αυτή επιτρέπει την ακριβή καθοδήγηση της τοποθέτησης των εμφυτευμάτων σε πραγματικό χρόνο με ακρίβεια αξονικού τομογράφου, βελτιώνοντας την ακρίβεια της επέμβασης. Το O-ARM II και τα ρομποτικά συστήματα πλοήγησης υποστηρίζουν ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές με διεγχειρητική απεικόνιση. Συμβάλλουν συνεπώς στην αποτελεσματική ανακούφιση από τον πόνο, την επιτυχή επιδιόρθωση της παραμόρφωσης και τη μείωση τυχόν επιπλοκών. Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές χειρουργικές τεχνικές που απαιτούν πολλαπλές ακτινογραφίες κατά τη διάρκεια της επέμβασης γεγονός που αυξάνει σημαντικά την έκθεση στην ακτινοβολία, το σύστημα O-ARM II μειώνει σημαντικά την συνολική δόση ακτινοβολίας για τους νεαρούς ασθενείς. Ο Ορθοπαιδικός Χειρουργός Δρ. Μάριος Λυκίσσας ήταν από τους πρώτους που εφάρμοσε το συγκεκριμένο σύστημα πλοήγησης στη χειρουργική σκολίωσης παίδων, ενώ έχει μακρά εμπειρία στην εφαρμογή της κατάλληλης θεραπείας ανάλογα με το εκάστοτε περιστατικό σκολίωσης ακόμη και των πιο απαιτητικών.